Nico Teijken: ‘Aan Indië heb ik een posttraumatische-stressstoornis overgehouden. Vooral ’s nachts heb ik last van nachtmerries. Ze hebben geprobeerd mij er medisch van af te helpen, met hypnose en elektroschokken. Maar ze zeiden: “We kunnen je niet helpen. Je hebt teveel meegemaakt.” Ik heb zo vaak aan gevaar blootgestaan in Indië. Je wist nooit waar het gevaar vandaan kwam. Je moest steeds waakzaam zijn. Op patrouille wist je niet wat je tegen zou komen. Een vriend van mij is gesneuveld door eigen vuur. Twee patrouilles kwamen elkaar tegen. Ze dachten dat het een vijandelijke patrouille was. Hij is gesneuveld door eigen vuur. Ja, het was eigenlijk doelloos.
Gelukkig heb ik ook nog wel goede dingen meegemaakt, zoals kameraadschap. De jongens uit mijn compagnie kwamen uit heel Nederland, een echte mengelmoes. We voetbalden veel, hele competities tussen elftallen. En boksen, ik kreeg ook boksles. Ik heb altijd contact met de jongens onderhouden. Eerst hadden we om de vijf jaar reünie, later elk jaar. Dat is nou afgelopen. Twee jaar geleden hadden we de laatste reünie. Er waren er nog maar een paar over.’
Ewout van der Horst
